می خواهیم مدیریت را همچون یک کشتی که با قدرت باد حرکت می کندتصور نماییدو به مطالب ذیل با دقت کامل توجه کنید:

1.سطح اتکا کشتی بر سطح ناهموار ومتلاطم استوار است. لذا برای پایدار ماندن در یک سطح متلاطم و ناپایدار باید کشتی با تدبیر کامل ار حیث فیزیکی طراحی و ساخته شود.

2.برای حرکت ابتا باید لنگر را بالا کشید.

3.تا بادبان ها را نیاندازید کشتی حرکت نمی کند.

4.مسیر باد مشخص و برای جمیع کشتی ها یکسان است.

5.کوچک ترین سوراخ که در کشتی ایجاد می شود باید جدی گرفت.

6.راهیابی دقیق کشتی را به مقصد می رساند.

7.سکان هدایت را به فردی کارآزموده و امین باید سپرد.

8.در دریا جانپناهی وجود ندارد.

9.باید به مبزان کافی آذوقه و مواد ضروری به همراه داشته باشد.

10.دریا وسیع است پس  کوتاه ترین راه را باید انتخاب کرد.

شاید در یک تشبیه بتوان سازمانومجموعه فعالیتی را به یک کشتی تشبیه نمود.

در ابتدای امربرای انکه سطحی ناپایدار در بازار رقابت کالا و خدمات پیش روی قرار دارد و شاکله مدیریت بر چنین سطح متزلزلی استوار است ضروریست تا جوانب احتیاط در طراحی محیط و چیدمان نیروی انسانی وتجهیزات سخت افزاری به خوبی و با مطالعات علمی انجام شود .

در حقیقت وسعت مطالعه بر جمیع این مراحل مطلوب خواهد بود .

یادمان باشد چیدمان سازمان و تعیین نیازمندی های سخت افزاری و نرم افزاری آن در فضای فعالیت ما بسیار موثر و نقش آفرین است.

برای آغاز راه و حرکت به سمت هدف و مقصد ضروریست تا هر قید و بندی که مجموعه را در حالت سکون نگاه میدارد جمع شود.  

آفت های لنگرکشی سازمانی خواهد بود که از حرکت آن جلوگیری می نمایند .

باید دانست تا زمانی که لنگر را نکشید حرکت معنایی ندارد.

پس از جمع کردن لنگر باید بادبان ها را انداخت. یعنی برنامه ای مشخص برای سیر در مسیر معین با هدف رسیدن به مقصد در زمانی پیش بینی شده باید کشتی سازمان را به جلو حرکت دهد.

برنامه ها بادبان ها کشتی سازمانی هستند. پس یکی از مهم ترین کارهای انها تبدیل انرژی موجود در محیط به انرژی مطلوب برای حرکت در مسیر مشخص است.

اگر خوب دقت نماییم می توانیم انرژی های سازنده و قابل حصولی پیرامون خود برای پیشبرد اهداف سازمانی بیابیم که ما را در رسیدن به مقصد کمک خواهند نمود . یادمان باشد برنامه ها باید منعطف و قابل تغییر باشد. هموارهبه سمت وسویی تمایل داشته باشند که برای پیشبرد کشتی سازمان موثر و کارساز باشند . درست نظیر بادبانی که متحرک بوده و با تغییر وضعی آن مسیر مطلوب و مقبول دنبال می شود .

در میان مسیر باد برای جمیع کشتی ها روان بر سطح نا هموار و متزلزل یکسان و یک جهت است.

آن کشتی بیشتر و بهتر حرکت می کند که بادبان های بزرگتر قوی تر و انعطاف پذیر تری داشته باشد .

سازمانی بهتر حرکت می کند که برنامه های ان فراگیر تر علمی و عملی تر و منعطف باشد . حتی اگر نیروی محرک خارجی در اختیار  یکسان و در مسیری واحد باشد شما می توانید با انعطاف پذیری برنامه ها مسیر را به سمت و سویی که خودتان می خوهید تغییر دهید.

در کشتی کوچک ترین سوراخ می تواند منجر به نابودی کشتی و غرق شدن آن شود . سوراخ های یک سازمان را باید پیدا نمود . مثلأ در عرصه مالی نشت در امد ها و فزونی هزینه ها یک سوراخ است . 

در گیری و اصطکاک کارکنان ، عدم نظارت دقیق و پیوسته ،عدم امید واری کارکنان به ادامه کار در سازمان و نبود امنیت شغلی ،عدم توجه به پیرامون محیط مدیریتی و ساختار های مؤثر بیرونی و.........یک سوراخ است. این موارد رفته رفته می تواند به بحرانی بزرگ تبدیل شود و کشتی سازمان را غرق نماید.

سکان هدایت را بدست افراد کارآزموده و امین بسپارید تا هم از تجربه و توانمندی ها تجربی و عملی آنها احساس امنیت نمایید وهم این که امانت داری آنها خاطر شما را از نگرانی ها مختلف دور نگاه دارد .

این افراد ضمن آن که برنامه های ابلاغ شده را در کمال امنت و صداقت برای سیر بر مدار مشخص بکار می بندند با دقت و ظرافت از انحراف مجموعه نبز جلوگیری می نمایند.

درست نظیر سکانداری کشتی که بر مسیر تعیین شده حرکت می نماید و مراقب است تا در مسیر تعیین شده انحرافی حاصل حاصل نشود چرا که در موقع انحراف از مسیر ،خطر برخورد با صخره ها {که همان مشکلات پیش روی است} افزایش یابد.

 اگر کشتی در دریا دچار بحران شود برای گریختن از آن جان پناهی وجود ندارد در حقیقت تنها چیزی را که می توان برای نجات چنگ زد همان آب و سطح ناهموار و متزلزلی است که هرگز اجازه تعیین تکلیف در چنین موعدی به ما نمی دهد.

لذا با توجه به این مهم باید از بروز هر گونه بحران وخطر احتمالی جلوگیری نمود ودانست که تنها مدیریت صحیح و برنامه ریزی دقیق می تواند کشتی را از خطرات و اثرات مختلف مصون دارد.

یک مدیر نیز باید بداند که محبط های خارج از کشتی سازمانی همواره قابل اتکاءو اعتماد نیستند و باید با راه کار های مختلف و شیوه های برتر مدیریتی از ایجاد بحران های احتمالی جلو گیری نمود.

برخی وقایع ناخواسته و غیر مترقبه است ، نظیر موتور کشتی که ناخداگاه از کار می افتد ، طوفانی که ناگهان شروع می شود و کشتی را با تلاطم و سر گردانی مواجه می نماید.

برای مقابله با چنین بحرانی باید ازار های لازم و ضروریات راهمیشه همراه داشت . در یک مجموعه تولیدی شاید بحران دسترسی به مواد اولیه اتفاق افتد این مسأله نباید به توقف و  سکون کشتی سازمان منجر شود .

یادمان باشد برای رسیدن به مقصد شاید راه های متنوع و مختلفی وجود داشته باشد ،اما یک مدیر خوب کم خطرترین وکوتاه ترین راه را انتخاب می نماید .

در نظر گرفتن راه های طولانی گذشته از آنکه به صرفه و صلاح یک سازمان نیست و هزنه های معتنابهی را بر سازمان تحمیل می کند ، کارها رافرسایشی و خسته کننده جلوه می دهد .انگیزه های سازمانی را کاهش داده و گلایه ها و نواقص را بالا می برد . پس بهتر است کوتاه ترین راه را انتخاب نمایید .

مدیران شایسته نیز بهترین ،کوتاه ترین و با اطمینان ترین راه را برای حرکت اتخاب می کنند .

*** بر گرفته از کتاب در مسیر مدیریت [سعید توتونچیان] }***